Pierwsze koty za płoty

Frywolitka podobała mi się od dawna. Jest to jedna z naprawdę niewielu technik, których nie miałam okazji nauczyć się do tej pory. Jakoś się nie złożyło. Ostatnio głównym stoperem była obawa, że na kolejną technikę po prostu nie znajdę już czasu. Kiedy jednak znalazłam pod choinką książkę o frywolitce, to wiedziałam, że teraz już się nie wykręcę.

Pierwszym wyzwaniem było się zdobycie czółenek. Okazało się, że w mojej okolicy nie występują one tłumnie, ba, nawet wcale nie występują, a w jednej z pasmanterii pani w ogóle nie wiedziała o co ją pytam. W końcu jakieś udało mi się zdobyć, choć jeszcze ciągle nie takie, jakie bym chciała. Ale przynajmniej mogłam już zacząć supłać.

Po kilku próbach postanowiłam zrobić wreszcie coś konkretnego, a mianowicie komplecik biżuterii.

Zresztą czego innego można się było po mnie spodziewać?

Wykorzystałam wzór ze wspomnianej książki autorstwa Agnieszki Przeniosło na obróżkę i kolczyki, tyle, że zamiast obróżki zrobiłam bransoletkę.

Na pierwszy ogień poszły kolczyki.

Nawet widać, który z nich był pierwszy 😉

Potem zrobiłam jeszcze bransoletkę.

Wyszła trochę za obszerna, ale nie spodziewałam się, że przy rządku powrotnym bardziej się naciągnie - mam nauczkę na przyszłość.

Nie jest jeszcze zbyt równo, ale przynajmniej już załapałam o co biega. Najbardziej wkurza mnie to, że te duże pikotki mi się skręcają. Zobaczę czy jak wezmę inny kordonek to problem zniknie.

Ciągle jeszcze brakuje mi automatyzmu, takiego jak mam przy dzierganiu na drutach lub szydełku. Dlatego próba supłania podczas emocjonujących transmisji sportowych wielokrotnie zaowocowała koniecznością prucia.

Kordonek, który wykorzystałam jest dość gruby (jak na początek to zaleta) i jak na mój gust trochę słabo skręcony (to już raczej wada). Jednak jest dość tani, ma ładne kolory i co najważniejsze dostępny jest w mojej najbliższej pasmanterii.
Kiedyś przy okazji wymianki załapałam się na dość pękatą paczuszkę drobnych akrylowych perełek. Myślałam, że wykorzystam je do makramy, bo mają dość duże dziurki, ale do frywolitki też się świetnie nadały.

Następne kolczyki muszę zrobić większe, bo te nic nie ważą i nie wiem, czy jeszcze mam je w uszach, czy już je zgubiłam 😉
Morski kolor kordonka okazał się bardzo trudny dla mojego aparatu, tym bardziej, że kiedy robiłam te zdjęcia światło nie było najlepsze. W rzeczywistości jego kolor jest intensywniejszy. Najbliższe prawdy są te na czarnym tle.