Moja pierwsza...

...chusta.

No, tak. Sama nie wiem jak to się stało, bo pomimo, że z drutami znamy świetnie, można powiedzieć, że jak łyse konie, od lat z górą czterdziestu, to jak dotąd nie wydziergałam jeszcze żadnej. Jednak ostatnio naoglądałam się u Was tyle różnych pięknych chust, że nawet wizja blokowania już nie była w stanie mnie zniechęcić.

A wszystko zaczęło się półtora roku temu, kiedy życie zmusiło mnie do zakupienia nowej kurtki zimowej. Czarnej, a poprzednia była brązowa. Okazało się, że nie mam do niej czapki, bo przecież brązowej nie założę do czarnej kurtki ;-) Ja w ogóle czapek mam raczej niewiele, bo generalnie to ich nie używam. Na moje szczęście natura wyposażyła mnie w całkiem skuteczną zintegrowaną atawistyczną "czapeczkę" i to mi zazwyczaj wystarcza. Jednak czasem (tak średnio raz na sezon) zdarzy się splot niekorzystnych okoliczności: mróz ponad -15 stopni, wiatr i do tego jeszcze jestem przeziębiona, albo dopiero co wyszłam spod prysznica, a moja naturalna czapeczka na mokro niestety nie działa. Więc wydziergałam sobie tę czapkę. Szydełkiem. Z włóczki Alize Diva Missisipi. Chodziło o to, żeby była nieprzewiewna i nieelastyczna, bo czapki dopasowanej do głowy nie założyłabym nawet przy -30. To było jeszcze przed założeniem tego bloga, no to ją pokażę:

Miało być o chuście... No dobra. Więc jeszcze bardziej od czapek nie cierpię szalików. Przy dużym mrozie może być ewentualnie golf (byle luźny!), przy mniejszym wystarczy jedwabna chusteczka. No i znowu okazało się, że nie mam odpowiedniej. W ten właśnie sposób doszłam do chusty. Po mozolnym zwiedzaniu wielu pasmanterii (i stacjonarnych i internetowych) nie znalazłam niczego, co by mnie zadowoliło (bo ja wybredna jestem). Wtedy wymyśliłam, że zrobię ją z tej samej włóczki co czapkę. Włóczka wprawdzie mało chustowa, ale, co tam i tak ją zrobiłam. O taką:

Potrzebowałam ściegu dość prostego i o niewielkim raporcie, bo włóczka nie najcieńsza i w dodatku cieniowana. Mój wybór padł na wzór "kolczuga", znaleziony u Iwony Eriksson. W moim wydaniu wygląda  on tak:

Ponieważ, jak już wspomniałam, nie mam żadnego doświadczenia w dzierganiu chust, więc poszukiwałam też jakiś wskazówek co do tego jak zacząć i jak dodawać oczka. I znowu trafiłam na instrukcję Iwony Eriksson na chustę "Butterfly Effect". Nie dość, że dowiedziałam się jak rozpoczyna się dzierganie chusty, to jeszcze mogłam zobaczyć jak wybrany przeze mnie ścieg się w niej prezentuje. Moja chusta nie jest dokładnie taka sama, ale wykorzystałam schemat na dodawanie oczek przy "kolczudze" i na zakończenie "w zęby".

Tak właściwie to miała być chusteczka, nie chusta, ale tak dobrze mi się ją dziergało, że trochę się zagalopowałam, a przecież pruć nie będę, to została taka za duża. Jej wymiary to ok. 120 x 60 cm.

Nie zablokowała się zbyt dokładnie, ale to 100% wiskoza, więc też cudów się nie spodziewałam. Najważniejsze, że jest mięciutka i bardzo miła w dotyku.
A tak prezentuje się razem z czapką:

Czy u Was również był Sypany Poniedziałek? Bo u mnie całe Święta były sypane. Chciałyśmy z dziewczynami wybrać się na jakąś świąteczną rowerową przejażdżkę, ale chyba bardziej na miejscu byłyby biegówki ;-P  Więc zamiast tego złapałam za druty i szybko skończyłam chustę, bo chyba jeszcze w tym sezonie może mi się przydać. Muszę się Wam też przyznać, że wsiąkłam. Dzierganie chust tak mi się spodobało, że już się rozglądam za jakąś odpowiedniejszą włóczką, bo z pewnością będą następne.

Jeszcze parę szczegółów technicznych, o których zapomniałam. Włóczka Alize Diva Missisipi, kolor nr: 3730. Czapka: szydełko nr 2, waga 92 g; chusta: druty nr 4, waga 88 g.