Ucieczka z czarnej dziury

Witajcie wszyscy!

Mało mnie było ostatnio i tutaj i u Was, ale przez około półtora miesiąca byłam w takim niedoczasie, że na klapnięcie przed komputerem brakowało już czasu. Przyczyn tego stanu rzeczy było jak zwykle kilka - ot taka kumulacja. Na szczęście udało mi się (chyba?) wreszcie wyrwać z tej czarnej dziury czasoprzestrzennej i wracam do świata :)

Śliwki się powoli kończą na drzewach (już widać liście), wyprawiłam kolejne dziecko w świat na studia, a w ubiegłą sobotę mieliśmy zaproszenie na wesele (wszyscy, całą rodziną). To główne przyczyny mojego niedoczasu (choć niejedyne). Dziś chciałam się skupić na tej ostatniej.

Otóż to jeden z takich momentów, kiedy przekonuję się, że moje córki to jednak kobiety (bo tak na co dzień to czasem miewam wątpliwości). Kiedy tylko poznały termin tego ślubu to padło: "no to będę potrzebowała jakąś sukienkę!" (x3) "i buty!" (x3) "no i oczywiście biżuterię!" (x3). I oczywiście jeszcze kwestia prezentu (-ów). Tylko powiedzcie mi dlaczego, skoro termin znałyśmy od ponad pół roku, wszystko to zostało na ostatni miesiąc? Moja teoria jest taka, że im więcej czasu na coś jest (potencjalnie), tym bardziej zostaje to pozostawione na ostatnią chwilę. Najważniejsze, że ze wszystkim udało się zdążyć. Sukienki udało się pozyskać drogą kupna. Swoją drogą co ja bym zrobiła, gdyby w Krakowie zlikwidowali "Tandetę"? Kto jest stąd - to wie o czym mówię, a kto nie - ten i tak nie zrozumie tego fenomenu największego w rejonie "sklepu odzieżowego" kiedyś pod gołym niebem, teraz z lekka ucywilizowanego w pawilony, ale klimat w dużej części pozostał. Buty udało się dobrać z już posiadanych. Ale biżuterię to już mama musiała wykonać własnoręcznie ;-)

Ostatnio pokazałam już chainmaillowy komplet, który zrobiłam dla średniej córki - wcześniejsza publikacja została niejako wymuszona kończącym się terminem wyzwania. Dziś pokażę coś w zupełnie innym klimacie - a mianowicie komplet dla najstarszej. Koralikowy, o taki:

 Biżuteria miała być czerwona i to było wiadomo od początku. Resztę musiałyśmy ustalić drogą intensywnych internetowych konsultacji (nie widziałyśmy się ponad 3 miesiące). Najtrudniej było dobrać rozmiar naszyjnika. Okazało się, że córka nie ma żadnej miarki (nawet linijki), ostatecznie wyświetliła sobie linijkę na ekranie laptopa (!) i posiłkując się nią i kawałkiem sznurka dokonała pomiaru. Na szczęście wszystko pasowało, bo biżuteria trafiła do jej rąk ok. 12 godzin przed rozpoczęciem ceremonii i na jakiekolwiek poprawki po prostu nie byłoby już czasu.

A teraz po kolei. Naszyjnik to sznur koralikowy na 6 koralików w rzędzie, z dwóch rozmiarów koralików i dwóch odcieni czerwonego, według schematu: 2x(15/0), 1x(11/0). Na żywo różnica kolorów jest trochę lepiej widoczna jak na zdjęciu.

Bransoletka to również sznur spiralny, tylko na 8 koralików, 3 rozmiary i 3 odcienie, według schematu: 3x(15/0), 2x(11/0), 1x(8/0), 2x(11/0):

I jeszcze kolczyki. Córka zdecydowała się na wachlarze (według Weraph). Tu już mamy 4 rozmiary i 4 odcienie:

Naszyjnik i bransoletka dostały jeszcze po łańcuszku regulacyjnym, tak na wszelki wypadek, ale okazały się niepotrzebne. Na końcach łańcuszków umocowałam malutkie czerwone szklane kropelki. Jeszcze raz wszystko razem:

Aparat uparcie zacierał mi różnicę pomiędzy odcieniami czerwonego. Nauczona doświadczeniem nabytym przy okazji fotografowania mojej czerwonej spinki postawiłam na zielone tło. Zielone otoczenie zdecydowanie najlepiej wydobywa "prawdziwą czerwień" z fotografowanych przedmiotów.

A oto koraliki jakich użyłam: TOHO Round: 15/0 Opaque Cherry, 11/0 Opaque Pepper Red, 8/0 Permanent Finish-Matte Galvanized Brick Red i Preciosa Rocaille 6/0 Red Terra Metallic. Bigle srebrne, reszta wykończeń posrebrzana. Wzór na kolczyki-wachlarze autorstwa Weroniki Kaczor (Weraph) można znaleźć tu.

Jeszcze jedno: Druga część poradnika chainmaillowego napisana w 90% leży nietknięta od kilku tygodni, ale obiecuję, że skończę ją na dniach, a trzecia część ukaże się znacznie szybciej.