Serce jak dzwon

No bo z czego odlewa się dzwony? Z brązu. No dobrze, może raczej ze spiżu, ale to de facto też brąz, tylko trochę podrasowany :)

Moje serce jest z brązu, brązu jubilerskiego. O tym, że zakochałam się w tym metalu już pisałam, to nie będę się powtarzać.

To kolejny krok na drodze oswajania tego drutu. Musiałam spróbować jak się toto lutuje. Więc lutuje się świetnie. Zrobiłam sobie taką bazę, a najbardziej dumna jestem z tej kuleczki, którą utopiłam z okrawków drutu (mam nadzieję, że ją widać):

Baza po zlutowaniu była prawie tak sztywna jak przed włączeniem palnika, co mnie mile zaskoczyło, chyba zacznę do miedzianego w-w wykorzystywać bazy z brązu. Niestety więcej zdjęć z procesu twórczego nie posiadam.

Kiedy byłam na etapie podziwiania swojego dzieła i wymyślania jak rozplanować na tym wire-wrappingowe sploty, to rzucił mi się w oczy ówczesny temat konkursowy do kalendarza Royal Stone: "Urok secesji". To przecież wymarzony temat dla w-w, więc postanowiłam wreszcie się przemóc i zgłosić tam swoją pracę. Dojrzewałam do tego już od dawna, ale najpierw miałam wymówkę, że ja nie fejsbukowa jestem, a potem... już sama nie wiem jaką. Najtrudniejszy jest ten pierwszy raz, teraz mam już pomysł na kolejny temat, ale na razie:

Z secesją kojarzą mi się przede wszystkim te miękkie, wijące się, wręcz roślinne linie. Taki zazwyczaj jest wire-wrapping, więc nie miałam wątpliwości co do techniki. Wspomniane linie można zauważyć oczywiście na samej zawieszce:

Ale to nie koniec. W łańcuszek wkomponowałam kolejne "pnącze":

Zapięcie, które wykręciłam z kawałka drutu:

I jeszcze dodatkowa zawieszka przy zapięciu:

Kolejnym elementem charakterystycznym dla sztuki secesyjnej jest asymetria i raczej luźna kompozycja. Asymetrię zapewnia wypełnienie samego serduszka serduszka, ale i wstawka w łańcuszku występująca tylko z jednej strony.

No i wreszcie kolorystyka: jasna i delikatna, ale nie mdła. Przy wyborze kierowałam się paletą takich mistrzów, jak: Alfons Mucha, Gustav Klimt i Stanisław Wyspiański. Powiem Wam, że jak nie przepadam za pastelami, tak takie kolory do mnie przemawiają. Są to przede wszystkim: złociste brązy (drut brązowy pasuje idealnie). Z reszty palety wybrałam "ciepły" niebieski (czyli taki skłaniający się w kierunku turkusu) reprezentowany przez pastylkę masy perłowej i perłową biel w postaci drobniutkich perełek hodowlanych, które również w tym stylu były często wykorzystywane. Może brakuje trochę czerwieni i pomarańczów, ale stwierdziłam, że co za dużo to niezdrowo i poprzestałam na tym.

Kiedy już skończyłam zawieszkę stanęłam przed nie lada dylematem: na czym ją powiesić? Do wisiora z lawą dobrałam czarne sznurki, ale tutaj nic mi nie pasowało. Na domiar złego półfabrykaty z brązu, a przynajmniej w tym kolorze są u nas prawie nieosiągalne, zresztą i tak nie było już czasu żadne zamawianie.
Postanowiłam więc ambitnie zrobić łańcuszek sama. Z 0,8 mm drutu, oczywiście brązowego wykręciłam i wycięłam około 240 ogniwek. Ogniwka są malutkie: formowałam je na starym drucie do skarpet grubości 2 mm i połączyłam w najprostszy w formie łańcuszek (2 in 1).

Zapięcie oczywiście także własnej produkcji: w tym przypadku drut 1 mm i lekko je sklepałam, ale brąz jest na tyle twardy, że i bez tego dałoby radę.

Ten łańcuszek to był trochę szalony i pomysł i już wiem, że następny wisior z brązu zawiśnie na vikingu, bo wreszcie nabyłam przeciągadło :) Mam nadzieję, że to będzie trochę mniej roboty, a przynajmniej, że moje palce będą przy tym mniej cierpieć.

Jednym z wymagań konkursowych było podanie czasu, jaki zajęło wykonanie pracy. Co prawda nie pracowałam ze stoperem, ale było to ok. 8 godzin, z czego przynajmniej 1/3 zajęło mi wykonanie łańcuszka.
Kolejnym wyzwaniem, kto wie czy nie największym, było zrobienie dobrych zdjęć. Całość jest dość błyszcząca, co bynajmniej nie ułatwiało pracy. Na białym tle trochę znikały białe perełki, na czarnym - mocno błyszczący brąz powodował przekontrastowanie zdjęcia, a aparat miał wielkie problemy ze złapaniem ostrości. W sumie technicznie najlepiej wypadły zdjęcia na szarym tle, choć kolorystycznie są jakieś takie smutne...

Jeśli podoba się Wam moje brązowe serce, to możecie dać temu wyraz i polubić moją pracę TU. Będzie mi bardzo miło, mimo iż zdaję sobie sprawę z tego, że na nagrodę publiczności raczej szans większych nie mam.